Albert Schweitzer ziekenhuis, locatie Dordwijk - Dordrecht

cora D. V.

Eigenlijk is het nog geen halve ster waard. De huisarts had geconstateerd dat ik artrose had in m’n knie. Ik kreeg een verwijzing naar orthopedie. Dat werd dr. Peerbooms. Nog nooit heb ik zo’n HORK van een kerel gezien. Tijdens het consult (wat de naam ook niet waard is) is hij drie keer zonder iets te zeggen, weggelopen, liet de deur van de spreekkamer open staan en keek meer daar naar dan naar mij.
Hij vroeg waar ik voor kwam. Ik zei dus dat ik artrose in m’n knie had. Zijn antwoord: O, dus je hebt zelf al de diagnose gesteld!! Wat wil je dat ik daaraan doe? Ik: van m’n pijn afhelpen. En als dat zonder nieuwe knie kan het liefste. Daarna kwam een heel verhaal hoe makkelijk mensen over een nieuwe knie denken. Hij liep weg en kwam terug met een folder over braces. Dat kon ik ook proberen.
Vanaf z’n stoel achter zijn bureau zei hij: Doe die broekspijp eens omhoog. Dat gedaan en vanaf die zelfde stoel veegde hij vluchtig langs m’n knie. Ging verder dat ik als ik dat wilde er eerst met m’n familie over kon praten. Of wat wil je?! In die tussentijd trok hij met een ruk die folder uit m’n hand en legde hem op z’n bureau. Daarna zei hij héél neerbuigend: Je weet niet wat je wilt hè Praat er maar met je familie over en dan bel ik je wel over twee weken. Ik vroeg of ik die folder mee mocht nemen. O, die wil je wel! Was zijn antwoord.
Toen ik thuiskwam en het “gesprek” in m’n hoofd nog eens naging, dacht ik: Ik had gelijk de eerste keer, dat hij zonder iets te zeggen wegliep, ook weg moeten gaan. Maar daar ben ik te netjes voor opgevoed. Je snapt wel dat ik dat telefoontje afgezegd heb.

Ik ben naar het Sint Franciscus ziekenhuis in Rotterdam gegaan. Daar had ik een arts die alle tijd voor me nam en kundig overkwam. Ook onderzocht zij de knie en heeft de operatie uitgevoerd. Kwam de volgende dag op de kamer met de röntgenfoto’s en vertelde dat het hard nodig was. Ook het verplegend personeel was héél lief. En het eten kon zo uit een sterrenrestaurant komen. Zó goed.
Daarbij vergeleken is het Albert Schweitzer ziekenhuis doktertje spelen.

Marion V. D. B.

Spoedeisende hulp is dramatisch slecht : sturen iemand weg met advies koelen en rust houden. Vervolgens geven ze geen ijs om te koelen want dat hebben ze niet in het ziekenhuis 🧐 Een ijspack hoort toch in een EHBO uitrusting?!
Het allerergste is dat het om een complexe drievoudig beenbreuk ging wat volledig gemist is! Ze sturen mensen weg zonder foto’s te laten maken. Volledig overtuigd van zichzelf werd beweerd dat er niets aan de hand was. Terwijl ze hadden moeten opereren. Het is geen ster waard: schandalig! Rijd liever door naar een andere stad dan dit ziekenhuis.

An A.

De nazorg is ronduit slecht
Ook de communicatie via de app verloopt niet altijd fijn
Ik wilde de dokter spreken, maar verpleegster vond het niet nodig
Ook de arts die mij geopereerd heeft,heb ik alleen 3min gezien net na de operatie
Alles goed? Ja hoor prima
En weg was tie
Alles via verpleegsters,de 1 zegt dit en de ander weer dat!!!
Want specialisten zijn duur
Daarom spreek je ze zo weinig.
En dan heb je verpleegkundige, die denken dat ze de arts zelf zijn,vinden zichzelf erg belangrijk.
Gelukkig was dat er in mijn geval maar 1
Want voor de rest,allemaal erg lief
Had graag uitleg gekregen over wat er nou precies weggehaald is,van de kanker.
Hoop er nooit meer te komen

Mike N.

Één ster is nog te veel als u het mij vraagt. Keer op keer verbaas ik mij over die slechte mate van communicatie onderling, of miscommunicatie die er plaats vindt. Overleg tussen internist nefroloog, behandelend arts en andere afdelingen lijkt niet tot nauwelijks te gebeuren. De een zegt dit, de ander dat, in de bijna twee maanden tijd dat mijn moeder hier ligt, nog geen duidelijk overlegd behandelplan mogen bevinden. Doktoren die nog geen belafspraak na kunnen komen, patiënten tot 3 maal toe laten wachten op een bezoek, fysiotherapeuten die zorg weigeren, afspraken die door elkaar lopen, onvolledige bloedonderzoeken en ga zo maar door. Wellicht te wijten aan hoge werkdruk, in mijn opinie desalniettemin onzorgvuldig handelen.

Rozi V. D.

Een jaar geleden: Ons verhaal in het ziekenhuis

Precies een jaar geleden begon een nachtmerrie voor ons gezin. Mijn kleine jongen, die pas 35 dagen oud was, kreeg hoestbuien en ademhalingsproblemen. We brachten hem naar het ziekenhuis, maar door de gesloten A29-tunnel werd alles vanaf het begin moeilijk. Toen we aankwamen, werd ons verteld dat we een nacht moesten blijven. Al snel werd duidelijk dat zijn zuurstofgehalte in het bloed erg laag was, dus gaven ze hem zuurstof.

Helaas kregen we bijna geen duidelijke uitleg over zijn toestand. Mijn zoon werd met de minuut slechter, en niemand luisterde naar mijn zorgen. Hoewel ik geen medische opleiding heb, was ik ervan overtuigd dat zijn longen geïnfecteerd waren. Maar de artsen, verpleegkundigen en vooral de supervisor negeerden mijn bezorgdheden. Vier dagen lang gaven ze hem alleen zuurstof en probeerden ze ons te dwingen om naar huis te gaan. Ze stelden zelfs voor om een psycholoog voor mij te halen, omdat ze dachten dat ik te gevoelig was.

Mijn zoon had hoge koorts, ernstige hoestbuien en verkleuring van zijn huid. Het was verschrikkelijk om dit te zien bij een baby van 35 dagen oud. Elke keer als ik eraan terugdenk, komen de tranen in mijn ogen. Ze gaven hem zoveel zuurstof dat zijn koolstofdioxidegehalte in het bloed verhoogde. Toch had het personeel geen controle over zijn toestand en ze lachten gewoon en zeiden dat hij beter zou worden.

Op de vierde dag was mijn geduld op. Ik wist niet welke ziekte of virus hij had. Gedurende deze tijd werd er geen enkele test gedaan. Uiteindelijk stelde een verpleegkundige voor om hem antibiotica te geven en een röntgenfoto van zijn borst te maken, maar nog steeds luisterde niemand. Na veel discussies en aandringen werd er een röntgenfoto en bloedtest gedaan, en het bleek dat hij gelijktijdig besmet was met twee virussen: RS-virus en het Rhinovirus, wat zijn hele ademhalingssysteem had aangetast. De longinfectie en bacterie waren veel ernstiger dan ze ons hadden verteld.

Waarom luisterden ze niet naar mijn moedergevoel? Waarom duurde het zo lang om actie te ondernemen? Mijn man en ik hebben onze tweejarige dochter 12 dagen lang niet gezien, omdat we dag en nacht in het ziekenhuis waren. Gelukkig hebben het personeel van het Sophia-ziekenhuis uiteindelijk mijn zoon met een ambulance overgebracht. Ik was doodsbang voor het personeel van dit ziekenhuis. Ik voelde me niet veilig, had geen slaap, en kreeg geen eten.

De omstandigheden in het ziekenhuis waren verschrikkelijk. Ze hadden niet de juiste apparatuur; zelfs de zuurstofbalon was lek. Ze plakten er pleisters op, wat vreselijk was. De anesthesist kon de ademhalingsbuis niet goed inbrengen. Het was verschrikkelijk om te zien hoe hun onervarenheid en koppigheid het leven van mijn zoon in gevaar brachten.

Gelukkig is mijn zoon nu gezond en zijn we weer terug in ons normale leven. Maar die donkere dagen hebben een diepe indruk op ons achtergelaten. Vanwege de extreme stress en angst stopte mijn melkproductie en werd onze kerst en nieuwjaar volledig verpest. We hebben geklaagd, maar er werd niets mee gedaan, en ik kan jullie niet vergeven.

Ik wil iedereen waarschuwen: ga niet naar dit ziekenhuis. Ze hebben niet genoeg ervaring, de juiste apparatuur en geen empathie. Aan de andere kant ben ik ontzettend dankbaar voor het geweldige personeel, de uitstekende zorg en de apparatuur in het Sophia-ziekenhuis en ook in het Ikazia-ziekenhuis. Hun professionaliteit heeft het leven van mijn zoon gered, en ik zal altijd dankbaar voor hen zijn.

Loes B.

Vandaag ben ik ontslagen op de afdeling neurologie C3,maar langs deze weg wil ik de alle verpleegkundigen en dr.Mantel bedanken voor hun geweldige inzet en passie om je weer als patiënt zijnde zo snel mogelijk weer beter te maken.Ik ben hun ontzettend dankbaar daarvoor.Met vriendelijke groet Loes Beukelman chapeau.👏👏👏👍👍👍💋💋

Lida S.

We hebben uren gewacht zodat ze met andere artsen konden overleggen over de aanpak. We kwamen om 17:00 aan en vertrokken rond 20:15. Ik had het gevoel dat ik van de honger omviel.

Deniz A.

Tijdens het verblijf van mijn moeder in dit ziekenhuis heeft zij een dubbele longontsteking opgelopen. Dit had ernstige gevolgen voor haar gezondheid en bracht haar leven in gevaar. Gelukkig heeft een second opinion haar leven gered. Het ziekenhuis heeft erkend dat er fouten zijn gemaakt en aangegeven in de toekomst zorgvuldiger te zullen handelen, maar dit biedt weinig troost voor wat mijn moeder heeft moeten doormaken. Ik wil het ziekenhuis meegeven dat het leven en de veiligheid van patiënten altijd voorop moeten staan, boven logistieke of financiële overwegingen. Hopelijk worden dit soort situaties in de toekomst voorkomen.